ADANA (AA) - Adana Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesinde görev yapan ebeler Neşe Saymaz ve Mine Tortulu, annelerin en güzel anında yanında olabilmek için çalışıyor.
Neşe ve Mine ebe, annelerin bebeklerini sağlıklı şekilde kucaklarına alması için ilk günkü heyecanla mesleğini sürdürüyor.
Ebe Neşe Saymaz (45), AA muhabirine, mesleğe 24 yıl önce Giresun'un Görele ilçesine bağlı Koyunhamza köyünde başladığını anlattı.
İlk görev yerinde sağlık ocağının bulunduğu köyün yanı sıra civardaki 11 yerleşim yerine de hizmet verdiğini belirten Saymaz, bugüne kadar sayısız doğuma şahitlik ettiğini söyledi.
Mesleğini yıllardır severek yaptığını ifade eden Saymaz, zor bir sürecin ardından annenin kucağına bebeğini sağlıklı bir şekilde verdiklerinde en büyük mutluluğu yaşadıklarını belirtti.
Yıllar içinde sayısız anı biriktirdiklerini anlatan Saymaz, en unutamadığının ise 7 yıldır bebek hasreti çeken ailenin yaşadığı mutluluk olduğunu söyledi.
Ailenin yıllarca beklediği bebeği kucağına almasıyla adeta kendi çocuğu doğmuş gibi sevindiğini belirten Saymaz, "En büyük, güzel duygu bir ebe olarak bebeği alıp babanın kucağına vermek. Bu inanılmaz güzel bir duygu. 'Kızınız oldu.' dedim. Baba, 'Bu anı iple çektim, bizim 7 yıldan beri hiç çocuğumuz olmadı, bu duyguyu yaşattığın için sana çok teşekkür ederim.' dedi. Ben orada çok duygulandım, çünkü kıymetli bir bebeğin doğumuna şahit olmuştum." diye konuştu.
- "Zor şartlarda, olmayan imkanlarla doğum yaptırmıştık"
Kars'ın Sarıkamış ilçesinde mesleğe başlayan 10 yıllık ebe Mine Tortulu da ailelerin en güzel anlarına Adana Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesinde tanıklık etmeyi sürdürdüğünü anlattı.
Her sağlıklı doğumun ardından ilk günkü heyecanı yaşadığını belirten Tortulu, "Anne doğumu gerçekleştirirken diğer aile bireyleri heyecanla kapıda bekliyorlar. Haberi verdiğimiz zaman da o mutluluğu ve sevinci gözlerinde görmek, 'Gözünüz aydın' demek paha biçilemez bir an." diye konuştu.
Tortulu, ilk görev yerinde evde yaptırdığı bir doğumu unutamadığını anlatarak, şöyle konuştu:
"Ekip arkadaşımla köy okuluna aşıya gitmiştik. Bir gebemizin sancısı ve doğumu başlamıştı. 112’yi aramışlardı ama gelene kadar doğum olmak üzereydi. Aile koşarak bizim olduğumuz okula yardım istemeye gelmişti. Biz arkadaşlarımızla o zor şartlarda, olmayan imkanlarla doğum yaptırmıştık, anne ve bebek çok sağlıklıydı. O anımı hiç unutamıyorum, gerçekten ebe olduğumu o zaman hissetmiştim."